Van de regen in de….

We worden om 7 uur opgehaald door de chauffeur in Arugam Bay om richting tropisch regenwoud te gaan, want het is lang rijden. Hoe lang het werkelijk wordt, hadden we niet kunnen verwachten.

Na een aantal uren te hebben gereden, denkt de chauffeur dat we op de goede weg zijn richting het hotel. Nog een keer navragen bij een tankstation en dan weet hij het zeker. Eveline ziet wel een bordje met Rainforest Eco Lodge, maar niet met Rainforest View Villa’s , maar de chauffeur denkt dat hij op de goede weg is. We rijden via haarspeldbochten en steeds smallere en onbegaanbare wegen de berg op met allemaal theeplantages. De tocht duurt ruim anderhalf uur. Eindelijk zijn we er, denken we. Maar bij het Rainforest Eco Lodge kennen ze onze naam niet. De chauffeur baalt, want we moeten weer helemaal terug naar beneden tot bij het tankstation. Zucht….

Halverwege de weg terug, de straat is nog steeds smal, komen we een tegenligger tegen. De chauffeur gaat in de berm om elkaar toch te kunnen passeren en dan horen we een harde knal. We zijn op een boomstronk gereden. Dat hebben wij weer. Zucht….

Roy en de chauffeur kijken wat de schade is. De auto wil niet meer voor of achteruit. (Dejavu). Een oude man komt helpen, maar dan lukt het nog niet. Er komt weer een tegenligger met allemaal Srilankaanse jongens. Zij tillen de auto op en we kunnen weer verder, maar eerst moet een foto worden gemaakt met Iris. Zucht….

Twee en half uur later zijn we weer terug bij het tankstation. Nu hebben we wel de goede weg. Bijna bij de plek van bestemming aangekomen, kunnen we alleen verder per Tuk-tuk. Dus onze bagage en wij stappen over in twee Tuk-tuks. Het regent al de hele tijd, het tropisch regenwoud doet zijn naam eer aan.

4 uur later dan gepland zijn we er dan eindelijk. We besluiten om de wandeling maar uit te stellen tot de volgende ochtend.

We hebben mooie bungalows met uitzicht op het regenwoud, maar helaas zijn er heel veel straathonden. In Sri Lanka zijn er heel veel straathonden. Deze honden hebben van ons terras hun huis gemaakt en nadat ze worden weggestuurd, zijn ze binnen 10 seconden weer terug. Dit is onbegonnen werk.

Na een heerlijke maaltijd gaan we op tijd naar bed, want om 6 uur begint de wandeling al.

De hele nacht horen we de honden ruziemaken en janken, dus we hebben niet echt goed geslapen.

Dan is het alweer ochtend en we bereiden ons voor op de wandeling, dus lange broek aan, bloedzuigersokken erover heen en een regenponcho in de tas. De gids gaat met ons het regenwoud in. We zien slangen, apen, slakken, spinnen, vogels, veel kleine insecten en veel watervallen. Ondertussen begint het heel hard te regenen, dus we hebben onze poncho’s wel nodig.

Na 2,5 uur stevig te hebben doorgelopen (de gids had het tempo er wel in), zijn we weer terug bij ons pension. Dan begint het echte werk, het uittrekken van de schoenen en sokken. Wat zien we veel bloedzuigers erop zitten. Na ook de kleding te hebben gecheckt, waar er ook veel zitten, komen Roy en Iris erachter dat ze er ook nog 1 op hun lichaam hebben zitten. Wat een vieze dingen. We doen de kleding maar in een aparte zak en de schoenen ook, want stel dat er nog bloedzuigers opzitten.

We gaan lekker ontbijten, dat hebben we wel verdiend. We worden per tuk-tuk weer terug gebracht naar de bus. Dit keer verbreken we het record en gaan we met zijn vieren en alle bagage in 1 tuk-tuk. Dat gaat niet de hele tijd goed, vooral niet als we de bult op moeten. Dus Roy eruit, Eveline eruit en soms ook nog Iris eruit. Kyan kan de hele rit blijven zitten. Onderweg komen de chauffeur tegen, maar hij kan er niet meer bij. Hij wordt later opgehaald. Het was een komisch gezicht.

We gaan richting Galle, eindelijk wordt het weer een beetje droog.

In Galle zijn nog heel veel Nederlandse bouwwerken, zoals het Fort en de Nederlands Hervormde kerk. In de kerk zijn nog grafstenen te vinden met Oud-Nederlands geschrift. We lopen over het fort dat erg indrukwekkend is.

Dan brengt de chauffeur ons naar het hotel. Hij heeft een beetje haast, want hij moet zijn moeder helpen om alles voor het diner. Wij gaan namelijk bij hem en zijn moeder thuis eten. We zijn benieuwd.

Rond 19:30 uur worden we opgehaald en rijdt hij naar zijn huis, dat op 20 minuten afstand van ons hotel is. We worden verwelkomd door zijn oom, zijn moeder, zijn zus en zijn nichtjes. Iedereen is opgetrommeld om ons te kunnen zien. We nemen plaats in de woonkamer en voelen ons net een bezienswaardigheid. De oom van Sithara (onze chauffeur) is een docent op een middelbare school en spreekt erg goed Engels. Zijn zus en zijn nichtjes spreken een beetje Engels, maar verstaan het wel. Zijn moeder daarentegen niet.

Iris maakt een paar foto’s met haar Polaroid-camera, zodat ze een aandenken hebben aan ons. Ook met de mobiele telefoons worden foto’s gemaakt. Na ruim een uur te hebben gekletst, mogen we naar een andere kamer waar een tafel voor ons vieren gedekt staat. Alleen Sithara en de oom gaan mee, de anderen blijven in de woonkamer achter. We voelden ons hier wel een beetje ongemakkelijk bij.

Op het menu stond Rice and Curry, het gerecht van Sri Lanka. De smaak was aangepast voor ons, dus niet zo spicy. Het was heerlijk, maar veel te veel.

Ondertussen hebben we lekker gekletst over van alles en nog wat. Rond 22 uur werden we weer teruggebracht na een afscheid van de hele familie. Wat een belevenis!

De volgende dag hebben we de tijd voor onszelf. We lopen naar een mooi strand, Jungle beach. De weg ernaartoe is net alsof je in de jungle loopt, vandaar de naam. Het is daar al best druk, vooral met locals. Het is namelijk volle maan en dat is een feestdag, dus vrij.

Het is een beetje bewolkt en de zee is ruw, vandaar dat we geen zwemkleding aan hebben. We gaan alleen pootjebaden en lopen daarna weer terug.

In het plaatsje horen we heel veel boeddhistisch gezang en gepraat met luidsprekers op elke hoek. Dit vanwege de feestdag en ook omdat in Unawatuna een feestelijke week. Dit begint al ’s ochtends vroeg en eindigt ’s avonds laat. We lopen daar ook richting het strand, dat helemaal vol is met lokale kraampjes en mensen. Ook in de straatjes zijn heel veel mensen en kraampjes. We kopen nog een aantal souvenirs en drinken voor het eerst in weken een cappuccino. We drinken namelijk de hele vakantie alleen maar thee, omdat we de koffie niet echt lekker vinden.

’s Avonds proberen we een restaurant te vinden die wel open is. Heel veel restaurants zijn gesloten ivm de feestdag. We hebben er één gevonden, maar die is wel aan het strand vlak achter alle kraampjes met alle geluiden/gezangen van de tempel. Niet echt gezellig, maar we hebben wel lekker gegeten.

Vandaag is het dan alweer tijd om naar het laatste hotel te gaan. De chauffeur zal ons om 10 uur ophalen, maar hij belt dat hij met de auto naar de garage moet. Hij zal nu om 11:30 uur komen, maar dat wordt weer uitgesteld tot 13 uur. Om 13 uur gaan we met twee tuc-tucs naar de hoofdstraat, omdat de straat naar het hotel is afgesloten ivm de feestelijkheden. De chauffeur haalt ons daar op. Maar om 13:15 uur nog geen Sithara, er komt wel iemand een half uur aangelopen die heel erg op hem lijkt. Het is dan ook zijn broer. Sithara is nog bij de garage en heeft zijn broer gestuurd om ons op te vangen. We drinken wederom een heerlijke kopje cappuccino en eindelijk is hij er dan.

We rijden naar ons laatste hotel, dit was ook ons eerste hotel, dus we weten de weg.

Morgen nog even naar het strand en laatste inkopen doen en dan gaan we om 17 uur richting het vliegveld.

De dagen zijn voorbijgevlogen, we willen nog niet naar huis.

Sri Lanka, wat is het toch een geweldig land met natuur, cultuur, mooie stranden en vriendelijke mensen.

We komen hier vast nog een keer terug.